Klimmen naar de hemel!

Stel je voor…

 …je pas geboren baby moet gedoopt worden en daarvoor zoek je een heilig oord met een priester om de plechtigheid te voltrekken. Vrouwen in de omgeving van Wukro, noord-Ethiopië, laten hun oog dan vallen op de rotskerk van Abune Yemata. Niks bijzonder hoor ik u denken, maar…wil je even volgen?

 Rotskerken zijn een begrip in Ethiopië. De meest bekende zijn de kerken van Lalibella. Elf majestueuze kerken in de rotsen uitgehouwen. Men begint met een berghelling, men hakt alles weg wat men niet nodig heeft en uiteindelijk houdt men een kerk in de rots over. Hier wilde men een nieuw Jeruzalem bouwen omdat de pelgrimswegen naar het échte Jeruzalem te gevaarlijk waren geworden. Met Jordaan en al, alles mooi weggewerkt in de rotsen zodat je er echt achter moet zoeken. Verbonden met onderaardse gangen! Indrukwekkend, het achtste wereldwonder.

 Heel anders zijn de kleine rotskerken die hoog boven in de ruige bergen uitgehouwen zijn. Op de meest onmogelijke plaatsen zijn ze verscholen voor de vijand, hoog…dicht bij de hemel!  Zo ook de rotskerk van Abune Yemata!

 Met haar baby vastgesnoerd op haar rug begint de jonge vrouw vanaf de grote weg aan haar moeilijke tocht. De priester is haar al voor gegaan dus staat ze er alleen voor. Een karrespoor brengt haar tot aan een uitgedroogde rivier. Ze volgt de rotsbedding tot waar de helling van de berg begint.

 

 Hier begint het smalle rotspad, onregelmatig slingerend, stijl, ver weg van alles en iedereen. Na een moeilijke klim staat ze voor een loodrechte rotswand! Hier moeten de schoenen uit want ze komt op heilige grond. In de rotswand zijn op verschillende plaatsen gaten gemaakt waar een voet in past, een uitstekende rotspunt dient als houvast voor de handen. Het is een hallucinante beklimming, loodrecht naar boven, als Spiderman tegen de rotswand, het uitzicht adembenemend!  Verder over een smalle richel en nog een steil rotspad. De wind brengt verkoeling in de zinderende hitte. Ze zit  3000 meter hoog in de woeste bergen. Na een bocht in het rotspad komt ze aan de grot waar de priester haar opwacht om het kind te dopen. Een korte plechtigheid met drie personen. Om het kerkje te bereiken moet ze nog 20 meter hoger, nog een richel over… het ravijn is 700 meter diep. Hier hoor je alleen de natuur, de wind, de roofvogels.

 

 We zijn ook naar boven geklommen met vier van de meisjes. Het kerkje is klein, primitief maar heel mooi bewaard. Ook dode mensen worden naar hier gebracht om begraven te worden in één van de nissen in de rotsen. Op mijn vraag waarom iemand hier een kerk heeft uitgehouwen komt als antwoord: ‘Een priester zocht de eenzaamheid en dwaalde door de vallei op zoek naar een meditatieplaats. Daarginds op die rots beneden zette hij zich neer en na een tijd van stilte en gebed kreeg hij een visioen waarin God hem beval om hier een kerk te bouwen. Hoog in de rotsen, veilig verscholen….’

‘Heel dicht bij de hemel!’

 Mijn eerste gedachte was: ‘Ik ga niet op die rots daar beneden zitten…zie dat ik ook zo’n visioen krijg!’

Ik werd al moe bij het gedacht aan de klim alleen al!