Het laatste bezoek aan Ethiopië, begin november 2022, is moreel een beetje verwerkt. Om het helemaal te verwerken zal de huidige situatie nog heel veel moeten verbeteren. Op 2 november 2022 werd een bestand afgesloten tussen de strijdende partijen en met mondjesmaat worden de eerste stapjes gezet. Communicatielijnen gaan open, medische- en voedselhulp wordt toegestaan, wapens worden ingeleverd. Een heel klein lichtpuntje. De weg is nog lang, het wantrouwen groot.
Een update in 3 punten.
*De gewone Ethiopiër in de straat begrijpt van de toestand niets. In Addis-Abeba wonen alle etnische groepen door elkaar en er is geen spanning te bespeuren. Wat er wel opvalt is dat alle openbare werken zo goed als stilliggen, meer bedelaars in de straten dan voorheen, geen toeristen, bij gebrek aan valuta is de zwarte koers het dubbel van de officiële. De stad is groot, vol, vies en vuil.
*Wat met het vredesakkoord als de Eritreeërs er niet in betrokken zijn? Wie doet ze wat? Wie beschermt een ontwapend Tigray tegen hun aartsvijand en buur Eritrea? Wat met het plan van Aby Achmed, de leider in Ethiopië, om een uitweg naar de zee te vinden? Djibouti is lastig dus blijft alleen Eritrea over. In het grotere plaatje laat hij Tigray en Eritrea mekaar uitmoorden om dan zelf als redder des vaderlands het stoute Eritrea binnen te vallen en zich een doorgang naar de zee te vechten……
*Oorverdovende stilte in het Westen. Geen elektriciteit in Oekraïne is wereldnieuws. In Tigray zit men al 24 maanden zonder elektriciteit, zonder stromend water, zonder scholen, zonder banken, zonder internet. Zes miljoen mensen opeengepakt in een streek waar er voor de oorlog ook al niet genoeg voedsel was. Voorzieningen platgebombardeerd, onvoorstelbare plunderingen door het Eritrese leger. Verkrachtingen, wetteloosheid. Vandaag nog kreeg ik een zeldzaam berichtje: ‘It’s not good. Still suffering. But they don’t kill that much this time…..’ Axum, 2022!!!
Netsanet, Mahlet, Fana, Samri, Tsege…ze slaan er zich doorheen. Ze hebben dingen meegemaakt die niemand hoeft mee te maken en nazorg, psychische bijstand, opvang….het bestaat allemaal niet. Geconfronteerd met duizenden gewonde jongeren zonder medische hulp, hongerende weeskinderen, gebrek aan alles.
Ze klampen zich net als wijzelf vast aan het sprankeltje hoop dat Kerstmis voor hen ook een feest van vrede mag zijn dit jaar. Terug kunnen communiceren met hun geliefden buiten Tigray. Zich terug mens voelen met een thuis zonder angst. Het kan, maar er is nog veel werk nodig. En veel steun…….
PROJECT AXUM 