Je zou het zo vlug nog niet bedenken maar verveling is één van de grootste problemen in Ethiopië.
Velen zijn wel druk in de weer met het beredderen van de huishoudtaken maar voor nog meer jongeren en heel veel kinderen is het verveling troef, elke dag opnieuw.
De oorzaak? Er is weinig of niets dat voor verstrooiing zorgt. Geen kranten of tijdschriften, geen speelgoed, geen theater of bioscoop die naam waardig, geen boeken, geen knutselmateriaal, geen muziekinstrumenten, geen jeugdbeweging, geen sportclubs, geen monitors of akela’s, geen zwemclubs of dansverenigingen, geen OKRA of Femma, geen vakbonden….
Buiten de hoofdstad is het erg gesteld met het verenigingsleven. Natuurlijk zijn er enkele organisaties maar voor de meeste mensen is de financiële bijdrage te hoog, is er geen geld om kledij of materiaal te kopen, is het transport naar en van te duur… De kerk probeert om de zieltjes via zang en gebed niet te verliezen, soms slaagt iemand er eenmalig in om een groots spektakel op poten te zetten zoals een ‘run for bread’, maar het gestructureerde organiseren van regelmatige bijeenkomsten lijkt niet te lukken. Meisjes vlechten elkaars haar elke dag in een ander patroon, jongens poetsen schoenen of verkopen nootjes. Kinderen worden groot op de straat met zelfgemaakte voddenvoetballen, creatievelingen knutselen wat speelgoed van blikjes en kroonkurken. Lego, Fisher Price, Playmobil, Barbies, modeltreintjes en autootjes, popits en slijm maken, een eenvoudige puzzel….nihil! Buiten de grote steden is voor 75% van de mensen televisie kijken niet haalbaar. Kaarten als er kaarten zijn, een ingewikkeld bordspel met steentjes waarvan iedereen de spelregels vergeten is, is wat er rest.
Wat biedt dan wel verstrooiing? De kerk. Trouwfeesten en begrafenissen. Traditionele feesten zoals Ashenda en Timkat. Smartphones zijn van levensbelang voor al wie het zich kan veroorloven. Muziek beluisteren, telefoneren, foto’s trekken, sociale media. De drempel om die smartphone eindeloos te gebruiken is laag, voor velen betaalbaar omdat het na eten dé prioritaire uitgave is. Injera en een smartphone, de rest zien we wel.
Een baby groeit op liggend op een bed, starend naar de zoldering, gedragen op de rug van kleine grote zus. Geen rammelaars, geen draaiende mobiel, geen knuffel. Geen prikkels die de hersenen doen werken. Hier start de achterstand die velen nooit meer inhalen. De school is voor velen een welkome afleiding, als er geld is voor een uniform.
Verveling! Bron van hoge geboortecijfers. Wat doe je als er niets te doen is, als er geen elektriciteit is, als er geen voorbehoedsmiddelen zijn? Iedereen een werkende televisie zou nog de beste geboortebeperking zijn.
En dan maar zoeken naar een gezelschapsspel dat we hen kunnen leren. Ze houden van groepsspelletjes, niet te lang, niet te moeilijk maar wel competitief….en daar was Rummikub! Een schot in de roos. Uren spelplezier met korte partijtjes, hersentraining, robuust, duidelijke regels, geen taalbarrières, geen voorkennis vereist, overal te spelen. Meer moet dat niet zijn.
Dank u wel meneer of mevrouw R. Ummikub! 🙂 Als er nog iemand zo een spel weet, laat maar weten!
PROJECT AXUM 