En nu? We weten het niet goed.
Nooit hadden we gedacht dat mensen die ons al 12 jaar zo nabij zijn in een gruwelijke oorlogssituatie zouden belanden. De maanden zonder nieuws waren voor beide partijen hels. Zij omdat ze de meest afschuwelijke ervaring uit hun leven meemaakten. Beelden die nooit meer uit hun geheugen gewist worden. Beelden die een mens nooit zou hoeven te zien. Wat mensen elkaar aandoen als enkel de haat heerst. Opgesloten in een gebarricadeerd huis, rare ongekende geluiden, ijselijke stilten en oorverdovende knallen. Honger. Wachten op het ergste, hopend op het beste. Zoals het ook bij ons was! Slecht nieuws nog beter dan geen nieuws…als we maar wisten wat er gebeurde. Slapeloze nachten, woede om de onverschilligheid van de wereld. Eén conflict uit de vele, enkel erg voor wie er dicht bij staat. Myanmar, Yemen, Irak, het Capitool, Corona, allemaal problemen met een hoofdletter. Maar voor ons waren het Milen, Fana, Samri, Mahlet, Tedros, Zaid, Rahwa, Meseret, Aaron, Zufan, Tsege, Dawit, Meron, Lydia, Keflon,….
We schrijven 9 maart 2021. We hebben af en toe contact via de telefoon. Ze stellen het relatief goed. Axum is in shock, in chaos. Ik kan me nog altijd niet inbeelden dat de plaats waar ik vorig jaar met de kinderen danste, nu doordrenkt is met bloed en tranen. Overspoeld door vluchtelingen uit de wijde omgeving is Axum overvol. Té vol voor het voedsel dat er is. Er is géén licht aan het einde van de tunnel. Er is geen politie meer. totale wetteloosheid. Oude rekeningen worden vereffend. Vluchtelingen uit Humera worden gelogeerd in de ‘primary school’. Ze krijgen 1 (één) vierkante meter per persoon.
Fana: ‘ Please help us. It is difficult to live without work and to treat children‘. Ze heeft zo hard haar best gedaan om een restaurantje uit de grond te stampen, een toekomst voor haar 2 kindjes, het was allemaal niet vanzelfsprekend. En nu is al het werk van 5 jaar vernield en geroofd. Welke schuld heeft zij?
Een gezin met 4 kleine kinderen krijgt onderdak bij Milen. ‘Daddy…I can not let them die from hunger…‘ Ze deelden hun eten ook met andere gezinnen. Wie iemand heeft buiten Tigray die wil helpen is bij de gelukkigen.
Netsanet: ‘I try dad, I try to play with them to make them forget the war. But I am hungry and since the start of the war my period is not stopped. There are no sanitary napkins.’
Senayt: ‘They were going to Zaid her house. They beat her. She was running to her family with her 2 kids. Dawid is in Mekele to call to his American friends for help for the orphans.‘
Degene die nog iets kunnen verkopen worden ’s avonds belaagd door de soldaten. De banken zijn gesloten dus hebben ze geld in huis. Elke dag worden er mensen vernederd, geslagen, vermoord voor 1000 birr (22 euro)
We schrijven 12 maart 2021: Twee bankfilialen werken terug. Het is er ontzettend druk. Uit heel de omliggende regio stromen mensen toe hopend dat familie of vrienden hen iets kunnen toesturen. We hebben geld kunnen opsturen met RIA en ze gevraagd om voor de kinderen aan de kerk toch iéts te doen. Ik zou ze graag weerzien. Het zijn die kinderen die nu rondlopen met schoenen van Jasmijn of croqs van tante Mimi, een t-shirt van Ella, een kleedje van Inneke! Die spelen met een memory van Bregt, slapen onder fleecedekentjes gekocht met geld van de Bomma, die droomden van iets beter door jullie hulp…. Ze zijn de grootste slachtoffers. Onschuldig. Vergeten.
Milen: ‘I feel that I die everyday a little bit more. I am so empty dad. Without you, I don’t know….‘
Langzaam begint de wereld zich te bekommeren over het lot van de regio. ‘Als in Ethiopië een vluchtelingencrisis ontstaat wacht Europa een nog grotere crisis dan na Syrië’ (Styn Vercruyse in het VRT nieuws)
PROJECT AXUM 